Over mij

Hoe het was
Twintig jaar geleden maakte ik de overstap van fysiotherapeut naar manager in de Zorg. Ik kwam daarmee precies terecht op de plek waarvan ik al lang droomde. Leidinggeven aan zorgteams in de verpleeghuiszorg. Een positie die me echter ook al snel hoofdbrekens bezorgde. Want binnen de kortste keren vulde mijn agenda zich met ‘things-to-do’. Over onderwerpen die allemaal nieuw voor me waren. In een organisatie die een doolhof voor me was. Niet wetend waar en bij wie ik terechtkon. Leidinggevend in de ouderenzorg was vooral leven bij de waan van de dag. Zoveel was me al snel duidelijk.

Als ik van mijn functie een succes wilde maken dan moest ik de zorgprofesionnals aan wie ik leiding gaf als hulptroepen inschakelen. En dat deden zij op hun beurt maar al te graag. Ze namen mij taken uit handen. En praatten me bij over hun mooie vak. Maar ook over de problemen waarmee ze op de werkvloer worstelden. Over rooster en planning. Over de kwaliteit van de zorg. Over zieke, vertrekkende en nieuwe collega’s. Over de werksfeer en de conflicten met collega’s, management en cliënten. Eindelijk iemand die naar ze luisterde.

Door het vertrouwen dat ik ze gaf waren mijn zorgteams al snel zelfsturend. Vooral ook omdat ik niet zo maar akkoord ging met een ziekmelding. Maar wel veel aandacht besteedde aan het oplossen van de conflicten die een goede samenwerking in de weg stonden. En vaak onder een ziekmelding verscholen lagen. Conflicten die bloot kwamen te liggen omdat ik hiervoor voelsprieten én een methodiek had ontwikkeld. De angstcultuur verdween. Ook aan de mensen die vertrokken besteedde ik mijn tijd. ‘Jij moet goed gaan en je moet ons hier goed achterlaten’, is een uitspraak die diepgeworteld is in mijn leven..

Met mijn eigen directeuren of bestuurders kwam ik vroeg of laat altijd in conflict. Omdat mijn focus op de werkvloer lag. Bij mijn medewerkers en cliënten. Bij de ontwikkeling van de teams. En laat dat nu net zijn wat ik bij de top van de organisatie die in mijn ogen maar weinig oog had voor de dagelijkse realiteit op de werkvloer niet voor het voetlicht kreeg. Ik raakte boos en gefrustreerd. En trok me steeds minder aan van wat van mij verwacht werd. Dat bleef natuurlijk niet goed gaan. Dus als ik op een dag zelf niet ging dan schopten ze me er wel uit. Mijn zelfvertrouwen nam steeds verder af. Was ik écht wel degene die de zorgteams verder kon helpen. Of kon ik maar beter een ander vak kiezen?

En nu is het klaar
Tot het na de zoveelste wisseling van baan meer dan genoeg was. Ik wilde nooit maar dan ook nooit meer in loondienst. En ik wilde ook geen ander vak kiezen. Ik voelde dat mijn verhaal klopte. En dat dit mijn weg is. Dat ik mijn visie op samenwerking en zelfleiderschap in de zorg vorm moet geven. Te beginnen met het omlaag brengen van het verzuim en verloop. Want zolang de achterdeur niet dicht is, krijg je de boel aan de voorkant nooit op orde. Ik kan niet anders dan deze boodschap uitdragen. No matter what. Zolang je de kosten niet omlaag krijgt wordt je bedrijf nooit winstgevend.

Nu leef ik mijn ultieme droom
Ik help zorgondernemers die om welke reden ook hun bedrijf niet winstgevend krijgen. Omdat ze op de werkvloer in conflicten terechtkomen. Ik leer ze deze conflicten te herkennen en op te lossen. Zodat ze samen met hun teams hun gezamenlijke vraagstukken op kunnen lossen. En in vrijheid samen beslissingen kunnen nemen. Waardoor de kwaliteit van de zorgverlening en de productiviteit omhoog gaan, het verzuim en verloop dalen en mensen weer met plezier naar hun werk komen.

Op z’n Joycet’s
Ik ben een manager en adviseur met een trouw en eigenzinnig karakter. En een groot gevoel voor humor. Als je mij in huis haalt zul je mijn aanstekelijke lach regelmatig over de gang horen schallen.

Als counselor steek ik de spa een slag dieper dan een coach. Maar ik ben geen therapeut is. Dat hoeft ook niet. Mensen zijn niet ziek. Ze hebben hulp nodig bij het oplossen van de conflicten die een goede samenwerking in de weg staan. Dat is wat ik keer op keer benadruk. Dat is mijn grote drijfveer én het geheim achter het omlaag brengen van het verzuim en verloop in de Zorg.

Mijn visie op samenwerking en zelfsturing in de Zorg
Is eigenlijk heel simpel. Overal waar mensen samenwerken ontstaat wrijving en gedoe. Dat is ook de bedoeling want daar groeien mensen van. Zonder wrijving geen glans. Als die wrijving zich niet oplost ontstaan conflicten. In plaats van deze conflicten uit te spreken en aan te gaan trekken mensen zich terug. En worden onzichtbaar. De ultieme onzichtbaarheid van mensen in organisaties is verzuim en verloop.

Als je mij zou kennen dan zou je weten dat
• Ik niets heerlijker vind dan lekker schaterlachen
• Als ik het even niet meer weet een spelletje bridge op mijn telefoon speel
• Of hard meezing op de muziek van Suzan en Freek
• Ik niet van koken houd, wel van eten
• Ik nog nooit iemand heb ontmoet met dezelfde voornaam als ik
• En ook nog op Pakjesavond geboren ben
• Sinds ik weer in Oldenzaal woon mijn onvervalste Twentse accent terugkrijg